Γεια σας,
με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νεκτάριο, διάβασα κάποια από τα e-mail που έχουν σταλεί και θεωρώ ότι είναι πολύ καλή κίνηση αυτή να εκθέτει ο καθένας από εμάς την προσωπική του εμπειρία.
Η παρουσία του Αγίου σε μένα είναι μακρόχρονη και συχνή (από μικρό παιδάκι που τον είχα δει στον ύπνο μου και μου είχε πει ότι είναι ο προστάτης μου και θα είναι πάντα δίπλα μου).
Θα σας αναφέρω την πιο πρόσφατη.
Ένα βράδυ γυρίζαμε με το αυτοκίνητο με το σύζυγό μου από ένα φιλικό σπίτι και περνώντας από το κέντρο της Αθήνας γύρω στις 12.00 τα μεσάνυχτα σταματήσαμε σε ένα φανάρι. Ξαφνικά μας πλησίασε τρέχοντας ένας αλλοδαπός ο οποίος με αστραπιαίες κινήσεις μου άρπαξε τη τσάντα (από το ανοικτό παράθυρο). Μέσα είχα το κινητό μου, τα κλειδιά του σπιτιού μου, αλλά κυρίως το πορτοφόλι μου στο οποίο βρίσκονταν εκτός της ταυτότητας και των καρτών, μία απόδειξη που φαινόταν καθαρά το όνομα και η διεύθυνση του σπιτιού μου.
Καταλαβαίνετε εκείνη την ώρα πως ένιωσα. Δεν ξέρω τι με ώθησε και έτσι όπως είμαστε σταματημένοι στο φανάρι, με αυτοκίνητα πίσω μας, βγάζω τα πέδιλά μου, ξεκουμπώνω τη ζώνη και άρχισα να τρέχω πίσω του. Φυσικά αυτός εξαφανίστηκε αμέσως και εγώ δεν ήξερα που πήγαινα. Το μόνο που είπα βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ήταν «Άγιε μου Νεκτάριε, βοήθα!» και έτρεχα. Ο σύζυγός μου ο οποίος καλά καλά δεν κατάλαβε τι είχε γίνει, ούτε φυσικά εγώ πρόλαβα να του εξηγήσω, άφησε το αυτοκίνητο μες τη μέση (ευτυχώς το κλείδωσε) και έτρεχε πίσω μου.
Εγώ έκανα το γύρω του τετραγώνου, ξυπόλητη και φυσικά όσο πέρναγε η ώρα έχανα τις ελπίδες μου. Σε κάποια στιγμή με πλησιάζει ο σύζυγός μου και μου λέει ότι ήδη είχε στην τσέπη του το πορτοφόλι μου και το κινητό μου. Όπως μου εξήγησε αργότερα, καθώς έτρεχε πίσω μου τον φώναξε κάποιος αλλοδαπός και του έδωσε αυτά τα δύο αντικείμενα. Ήταν θαύμα φυσικά, γιατί κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να το περιμένω εκείνη την ώρα σε εκείνη την περιοχή.
Ευχαριστώ τον Άγιο Νεκτάριο για μια ακόμη φορά.