Καλησπέρα Νεκτάριε, πράγματι μεγάλη η χάρις του Αγίου Νεκταρίου.
Έτσι ευγνώμονες νοιώθουμε κι εμείς για τον Άγιο και όταν έρχονται αυτές οι μέρες ο νους μας πηγαίνει 8 χρόνια πίσω, όταν γεννήθηκε η κορούλα μας Ελισάβετ.
Πολλά τα προβλήματα υγείας. Πολύς πόνος, πολλή προσευχή, έζησε, αλλά έπρεπε να χειρουργηθεί στην καρδούλα της. Όταν έγινε 7 μηνών βρεθήκαμε στο Ωνάσειο. Μείναμε τελευταίοι για χειρουργείο και όλα έδειχναν ότι θα επανερχόμασταν τον Σεπτέμβριο όπως έγινε για άλλα 4 παιδάκια.
Τα μάτια μας ήταν στραμμένα στην Αίγινα στον Άγιο. Μας κράτησαν έγινε το χειρουργείο. Το τελευταίο παιδάκι που μπήκε στην εντατική μετά το χειρουργείο. Η ρουτίνα ήταν να μείνουμε 4 μέρες στην εντατική και 4 στο δωμάτιο. Την 4η μέρα, παθαίνει ανακοπή. Άγιε Νεκτάριε βοήθησον. Επανήλθε. Πρέπει να περάσουν άλλες 4 μέρες. Την 4η μέρα παθαίνουν τα νεφρά της. Άγιε του Θεού μη μας εγκαταλείπεις. Όλη η εντατική είχε αδειάσει. Ένα, ένα τα παιδικά κρεβατάκια συντηρούνταν και τα σκέπαζαν.
Μόνη η Ελισάβετ στην πτέρυγα της εντατικής με δυο νοσοκόμες. Εγώ ως μαμά συνοδός δεν επιτρεπόταν να μείνω στο νοσοκομείο. Οι επόμενες 4 μέρες κρίσιμες. Η θεία μου που με συνόδευε έφυγε για την Αίγινα. Προσευχή παράκληση εκεί στον τόπο του Αγίου. Επέστρεψε ήμερα Πέμπτη, την ημέρα που έπρεπε πια να βγει αν δεν είχαμε άλλο επεισόδιο.
Από την κούραση την πήρε ο ύπνος για λίγο στην καρέκλα έξω από την εντατική. Όλος ο όροφος της εντατικής άδειος, τα μάτια κολλημένα στην πόρτα της εντατικής και στο ρολόι. Στις 11 το επισκεπτήριο στην εντατική. Η θεία μου πετάχτηκε από την καρέκλα και με ρώτησε:
– Τον είδες;;;
– Ποιον;;;
– Τον Άγιο εκεί στην πόρτα της εντατικής μας κοίταζε και είπε «εγώ εδώ είμαι».
Την ίδια στιγμή βγήκε η αδελφή και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Η Ελισάβετ βγαίνει σήμερα.
Ελένη Πρόιου
