Γεια σας.
Λέγομαι Ρίαχ Μαρίνα και από τη γέννηση μου πάσχω από αυτοάνοση νόσο. Από τη στιγμή που εκδηλώθηκαν τα πρώτα συμπτώματα, η κατάσταση στο σπίτι και το άγχος των δικών μου ήταν αβάσταχτο. Έρχομαι από οικογένεια που πιστεύει στη δύναμη και στη χάρη του Θεού και για αυτό το λόγο προσευχόντουσαν συνέχεια για να θεραπευτώ ή τουλάχιστον για να μην έχω κάτι σοβαρό, ποτέ όμως κανείς (από ό,τι γνωρίζω τουλάχιστον) δεν επικαλέστηκε τη χάρη του Αγίου Νεκταρίου.
Κατά την γέννησή μου η γιαγιά μου είχε ξεκινήσει να μου πλέκει ένα ζακετάκι, όπου κάποια στιγμή είδε στον ύπνο της πως το είχε χάσει και το έψαχνε, μέχρι που συνάντησε μια μαυροφορεμένη γυναίκα, με πολύ φωτεινό και καθαρό πρόσωπο και της είπε: “Μη φοβάσαι, αυτό που ψάχνεις θα το βρεις στην τάδε εκκλησία κάτω από ένα σκίνο (θάμνος)”. Η γιαγιά μου έτρεξε και όπως της είχε πει εκείνη η γυναίκα (όπως μας είπαν ήταν μάλλον η Παναγία) βρήκε το ζακετάκι μου. Πρέπει να σημειώσω πως το εκκλησάκι αυτό βρίσκεται έξω από το χωριό “Μίλατος” στο νομό Λασιθίου Κρήτης, πάνω σε ένα λοφάκι και είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Αγίου Νεκταρίου.
Από τότε η γιαγιά μου κάνει αρτοκλασία κάθε εννιά Νοέμβρη, για τη χάρη του, εγώ όμως μέχρι και πριν από δύο χρόνια, που μίλησα μαζί της για δύο προσωπικά γεγονότα και ήθελα την άποψή της, δεν γνώριζα απολύτως τίποτα. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και τα δύο γεγονότα που με έκαναν να πιστέψω πως ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο φύλακας άγγελός μου.
Πριν από αρκετά χρόνια είχα επισκεφτεί με συγγενείς τον Άγιο Νεκτάριο στο Λαύριο. Παιδάκι ήμουνα και δεν είχα συναίσθηση για το που ακριβώς πήγαινα, για εμένα ήταν απλά μια ακόμη εκκλησία για να προσκυνήσω. Όταν όμως έφτασα μπροστά από την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου κυριολεκτικά πάγωσα, βλέποντας μπροστά μου τα πάντα μαύρα και ένα άγριο, άσχημο και κόκκινο πρόσωπο με μεγάλα δόντια, όπως οι μάσκες που φοράμε τις απόκριες, να με πλησιάζει. Η ανάσα μου κόπηκε και θυμάμαι για λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα δεν άκουγα και δεν έβλεπα τίποτα άλλο, είχα εστιάσει σε αυτό το “πρόσωπο”.
Όταν με είδαν οι συγγενείς μου να στέκομαι παγωμένη και να μην επικοινωνώ έτρεξαν δίπλα μου και μόνο όταν με σκούντηξαν άρχισα να τους μιλάω και να τους εξηγώ τι είχε γίνει. Δίπλα μου ήρθε και ο πάτερ Νεκτάριος μαζί με ένα δύο παπάδες μιλήσαμε και μου πρόσφεραν νερό. Μου είπαν ότι δεν ήταν κάτι και πως απλά τρόμαξα, γιατί κάτω από την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα και προσευχόταν. Αν με ρωτάτε για εμένα τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, γιατί αυτό που ένιωσα ήταν πολύ δυνατό.
Μετά από λίγα χρόνια πήγα με τη μητέρα μου στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Ανώπολη, Ηρακλείου Κρήτης και όπως με συμβούλευαν πάντα οι δικοί μου, έκανα μία ευχή όταν μπήκα μέσα, καθώς ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να ζητήσω από το Θεό να έχει καλά την θεία μου, επειδή ήταν έγκυος και να μου δώσει ένα σημάδι για το φύλο του μωρού. Μετά από μια βδομάδα είδα όνειρο να στέκομαι σε ένα δρόμο και να με πλησιάζει η θεία μου με το μωρό αγκαλιά. Όσο με πλησίαζαν το μωρό μεγάλωνε, μέχρι που στάθηκε μπροστά μου και μου συστήθηκε σαν ξάδερφος μου και με το όνομα Νεκτάριος.
Αυτά τα τρία γεγονότα άλλαξαν τη ζωή μου και πιστεύω ότι και αν γίνει, όπου και αν είμαι θα είναι μαζί μου!!! Γι’ αυτό και εγώ τώρα που βιώνω τη μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή μου, τον χαμό του αγαπημένου μου πατέρα, εκεί στον παράδεισο που θα είναι, προσεύχομαι να τον προστατεύει και να τον αγκαλιάσει γιατί έφυγε με πολύ σωματικό πόνο.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Ρίαχ Μαρίνα
