Τον αξέχαστο για μένα και την οικογένειά μου Νοέμβριο του έτους 2003, μάθαμε ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο στον πνεύμονα και στον εγκέφαλο έξι μεταστάσεις. Ο γιατρός μας πληροφόρησε ότι η ζωή είναι γύρω στη μια εβδομάδα… Είχαν προηγηθεί εξετάσεις βέβαια και ακόμα και τώρα που το γράφω, δεν μπορώ να έρθω πάλι σ’ αυτή τη θέση και να αισθανθώ το ίδιο συναίσθημα. Είμασταν όλοι τρομερά θλιμμένοι (εγώ, η μητέρα μου και οι δυο μου αδελφές).
Μέχρι που κάποιος οικογενειακός φίλος μας είπε να τον πάμε να επισκεφθεί τον Αγ. Νεκτάριο στο Λαύριο της Καμάριζας. Εκεί που λέτε ο Ηγούμενος (Νεκτάριος επίσης) τον σταύρωσε και μετά από προσευχή του ίδιου και του πατέρα μου, μπροστά στην εικόνα του Αγ. Νεκταρίου, επέστρεψε στην Αθήνα.
Και περιμέναμε το δυσάρεστο…. πέρασαν αν θυμάμαι καλά 2 μήνες ώσπου υπεβλήθη στις ίδιες διαδικασίες εξετάσεων. Όταν πήγαμε στο γιατρό μέσα στο γραφείο του ήταν ο ίδιος, ο βοηθός του γιατρού, ο πατέρας μου, η μητέρα μου κι εγώ… Ο γιατρός κρατούσε την αξονική – ακτινογραφίες στα χέρια του και είπε στα αγγλικά στον βοηθό του για να μην καταλάβει ο πατέρας μου «στο brain (κεφάλι) δεν υπάρχει τίποτα, και το ίδιο και για τον πνεύμονα… οι εξετάσεις καθαρές…»
Δεν το πιστεύαμε…
Ο πατέρας μου ποτέ δεν πόνεσε σωματικά από αυτή την αρρώστια, δεν μας παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα όλη αυτή την δύσκολη περίοδο και δίπλα στο κρεβάτι του πάνω στο κομοδίνο είχα βάλει το φίλο του… τον Αγ. Νεκτάριο που τον πρόσεχε… και ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ….!!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΓΙΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ.
Σίνη Αμαλία
