Με λένε Λάζαρο και με την εκκλησία είχα τυπική σχέση. Πήγαινα απλά γιατί με ηρεμούσε.
Τον Ιούλιο του 2005, επέβλεπα σαν εργολάβος την κατασκευή σκελετού συγκροτήματος κατοικιών και ενώ παρακολουθούσα το ανέβασμα με γερανό στον 2ο όροφο μιας στοίβας μεταλλικών οπλισμών (κολώνες και δοκάρια δεμένα έτοιμα να μπουν στον ξυλότυπο), αντιλαμβάνομαι με έκπληξη να έχει ισορροπήσει πάνω σε μία δεμένη κολώνα και σε ένα από τα σίδερα της πάχους 1.5 εκ., ένα ξύλινο εικονάκι 5×4 εκ.
Ήταν ένα πανέμορφο εικονάκι του Αγίου Νεκταρίου.
Ταραχτήκαμε εγώ και οι εργάτες. Το συζήτησα με τη γυναίκα μου είπαμε ότι είναι ευλογία, το περιποιηθήκαμε και το βάλαμε στο εικονοστάσιο. Μετά από 5-6 μέρες κατάλαβα το ”μήνυμα” του Αγίου: ένας από τους τεχνίτες που κτίζανε τούβλα -που δούλευε στον 2ο όροφο- παραπάτησε και έπεσε στο φρεάτιο του ασανσέρ!
Από θαύμα κάποιος είχε τοποθετήσει μια στοίβα από πλάκες φελιζόλ ύψους 1 μέτρου και έτσι δεν έπαθε τίποτε.
Δεν ξέρω αν θα το δείτε σαν θαύμα. Για μένα ήταν και ευχαριστώ τον Άγιο που με αξίωσε.
Από τότε τον έχουμε ξεχωριστά στην καρδιά μας εγώ και η γυναίκα μου.
Λάζαρος
