Μετά την ανάγνωση των θαυμάτων Του Αγίου Νεκταρίου, αισθάνθηκα μια έντονη παρότρυνση, από τον Άγιο, να αναφέρω την παρουσία του Χριστού και Θεού μου, της Παναγίας, του Αγίου Εφραίμ, του Αγίου Νεκταρίου, του Αγίου Ραφαήλ-Νικολάου-Ειρήνης και του Ταξιάρχη μας στη ζωή μου και να ομολογήσω, την βαθειά μου πίστη και τα θαύματα που αξιώθηκα εγώ η ανάξια δούλη του Κυρίου, να δω και να βιώσω.
Δασκάλα και καθοδηγητής μου στον ιερό δρόμο του Θεού υπήρξε η γιαγιούλα μου, αγία γυναίκα. Όταν ακόμα ήμουν παιδάκι μου έλεγε ιστορίες του Χριστού κι εγώ σαν αγνό και αθώο πλάσμα που ήμουν την ρωτούσα: «αφού υπάρχει αυτός ο Χριστός γιατί δεν μπορούμε να τον δούμε;» και η γιαγιά μου μου απαντούσε: «παιδί μου εάν προσεύχεσαι κάθε βράδυ θα τον δεις». Έτσι και έκανα χωρίς να το ξέρει κανείς.
Ένα πρωί ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω έναν κατάλευκο άντρα να είναι πάνω από το κεφάλι μου και να με κοιτάει. Τρόμαξα και κουκουλώθηκα, μόλις όμως συνειδητοποίησα ποιος ήταν έτρεξα στη μητέρα μου και της είπα «Μαμά, μαμά είδα τον Χριστό». «Έλα παιδί μου ιδέα σου ήταν» αποκρίθηκε η ίδια. Δεν με πίστεψε βέβαια. Και τότε έρχεται η αδερφή μου και επιβεβαιώνει αυτό που είδα. «Και εγώ τον είδα» λέει… Τον είχε δει ολόσωμο ανάμεσα στα κρεβάτια μας και μετά να σκύβει πάνω στο κεφάλι μου… Από παιδάκι ομολογούσα την βαθειά πίστη μου και όσες φορές ζητούσα τη βοήθεια του Χριστού μου ήταν παρών με τη βοήθεια Του.
Πέρασαν τα χρόνια μεγάλωσα, πέρασα αρκετές δοκιμασίες όμως με έναν μαγικό τρόπο όλα τα ξεπερνούσα. Όταν αποφάσισα να κάνω δικιά μου δουλειά βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι να με πολεμήσουν, κι όσο με πολεμούσαν τόσο πιο πολύ ακουγόταν το όνομα μου και αυξανόταν η δουλειά μου.
Η αδικία του κόσμου με είχε πληγώσει αφάνταστα και έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες να φύγω από το σημείο που δραστηριοποιούμουν για να μην δημιουργώ προβλήματα. Με τη βοήθεια πάλι του Θεού αξιώθηκα και αγόρασα έναν ιδιόκτητο χώρο για να εξασκώ ανενόχλητη την εργασία μου κι έκανα όνειρα να στεγάσω στον ίδιο χώρο την αδερφούλα μου που υπεραγαπώ. Όμως και εκεί εμπόδια πολλά… πέρασαν 3 χρόνια για να βγει η άδεια γιατί έπεσα σε ανέντιμους ανθρώπους που δεν ήταν ικανοί να ολοκληρώσουν την δουλειά που τους είχα αναθέσει.
Τότε άδικα άρχισα να βροντοφωνάζω «Ε δεν υπάρχει Θεός, δεν με λυπάται; Δεν βλέπει τι περνάω». Λίγο αργότερα ήρθε η Παναγία στον ύπνο μου και μου είπε με τον τρόπο της, πως θα γίνει αυτό που θέλω, αλλά επειδή δεν άρεσε στην Παναγία, θα το γκρέμιζε και θα το έκανε όπως αυτή ήθελε… Έτσι και έγινε. Το μήνυμα μου το έστειλε ανήμερα της Τιμίας Ζώνης και εγώ παραξενεύτηκα γιατί ποτέ πριν δεν είχα προσευχηθεί στην Παναγία να ζητήσω κάτι. Όχι ότι δεν την πίστευα, αλλά συνήθιζα να προσεύχομαι μέχρι τότε στον Χριστό. Την επόμενη μέρα βγήκε η άδεια που περίμενα 3 χρόνια και άρχισε να πραγματοποιείται το όνειρο μου. Όμως το κτίριο αυτό ήταν σαν το γιοφύρι της Άρτας, όλο προβλήματα, επισκευές και τώρα μετά από 7 χρόνια μπορώ να πω ότι ηρέμησα με τα προβλήματα. Όπως μου το είχε πει το γκρέμισε και το ξανάχτισε…
Εγώ παρόλα αυτά δεν είχα ζητήσει στο Θεό να με συγχωρέσει από αυτό που ξεστόμισε το στόμα μου, ότι δηλαδή δεν υπάρχει Θεός και δεν άργησε να έρθει το πρόβλημα της υγείας μου. Καλοκαίρι του 2009 ψηλάφισα έναν όγκο στον θυρεοειδή μου, πήγα έκανα τις απαραίτητες εξετάσεις και όλα συνηγορούσαν υπέρ καρκίνου. Με τι μούτρα να ζητήσω βοήθεια από τον Θεό, όταν πριν από λίγο καιρό έλεγα ότι δεν υπάρχει… Έτρεξα λοιπόν στον Άγιο Εφραίμ και ζήτησα να μεσιτεύσει στο Θεό να γίνει το θαύμα του σε μένα γιατί αισθανόμουν ανάξια να ζητήσω βοήθεια, όταν πριν από λίγο τον αμφισβητούσα. Δεν άργησε να γίνει το θαύμα του. Έκανα αφαίρεση θυρεοειδή και η βιοψία καθαρή… όταν όλοι οι συνάδερφοι της αδερφής μου, την παίρνανε ιδιαιτέρως και της λέγανε «τα χειρότερα στις οικογένειες των γιατρών συμβαίνουν».
Και δεν τελειώνει εδώ η Χάρις του Κυρίου σε μένα. Στη μεγαλύτερη κρίση που πέρασε η Ελλάδα μέσα στο 2015 μου εμφανίστηκε στον ύπνο μου πάλι η Παναγία και μου είπε «μη φοβάσαι Αγγελική κοίτα ποιος προστατεύει την Ελλάδα…» και σαν να πετούσα στα σύννεφα διαλύονταν στον ουρανό, σχηματίζεται ο χιτώνας του Χριστού και εμφανίζεται από κάτω η Ελλάδα… Τότε ηρέμησα και έκανα την τελική αλλαγή στο κτίριο μου που δίσταζα να κάνω λόγω ανασφάλειας του οικονομικού.
Τέλος θα ήθελα να σας αναφέρω, τη μεγαλύτερη δοκιμασία που πέρασα με την κορούλα μου. Το 2010 αποφασίζουμε με τον σύζυγο μου να κάνουμε παιδί, μένω έγκυος στην Αννούλα Μαρία μου και οι δυσκολίες πολλές… Παθαίνω αποκόλληση στο 1ο τρίμηνο, με σταυρώνει ο πνευματικός μου με το λαδάκι του Αγίου Νεκταρίου και η κύηση προχωράει κανονικά, στον 5ο μήνα κάνω αμνιοπαρακέντηση, γιατί οι γιατροί δεν έβλεπαν καλά το έμβρυο. Παθαίνω συσπάσεις μήτρας 1 ώρας, και κοντεύω να χάσω το παιδί. Ζούσε τότε η γιαγιούλα μου, διαβάζει την παράκληση της Παναγίας και κόβονται μαχαίρι οι πόνοι. Από εκεί και έπειτα το παιδί δεν έπαιρνε βάρος, χωρίς να υπάρχει εμφανές αίτιο. Γεννιέται πρόωρη η Άννα-Μαρία και λιποβαρής, μπαίνει εντατική 15 μέρες και όταν πάω να την πάρω δεν μου τη δίνουν γιατί τα αιμοπετάλια της ήταν χαμηλά. Εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς των αιματολογικών της. Κυλάει ομαλά ο 1ος χρόνος ζωής της μέχρι που μου κάνει έναν πυρετικό σπασμό και κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο. Όλες οι αιματολογικές πειραγμένες… και ξεκινάει το ψάξιμο. Κάθε χρόνο αιματολογικές και όλο και χειρότερες, αλλά η κλινική της εικόνα άριστη, η οποία δεν ανησυχούσε τον αιματολόγο, γιατί έλεγε πως τα αιματολογικά αξιολογούνται σε συνάρτηση με την κλινική εικόνα. Το 2015 πριν ξεκινήσει η καινούρια σχολική χρονιά μου κάνει έναν πυρετό ασυμπτωματικό και τα αιματολογικά της χειρότερα από ποτέ… Η παιδίατρος επίμονα συνιστά εξέταση μυελού των οστών, όπως και έγινε… Το αποτέλεσμα δραματικό!!! Το παιδί σας πάσχει από μονοσωμία 7, μια χρωμοσωμική ανωμαλία, η οποία, οδηγεί σε οξεία μυελογενή λευχαιμία… Ήταν σαν να έχω συγκρουστεί με λεωφορείο… Θα πρέπει να μπείτε σε διαδικασία εξωσωματικής, να γεννηθεί συμβατό αδερφάκι και να προβείτε σε μεταμόσχευση μυελού των οστών… Ξαφνικά μέσα στην άθλια ψυχολογία μου καλούμουν να δώσω εγώ τη λύση… και να σηκώσω έναν σταυρό, που όμοιος του δεν υπήρχε. Μέσα σε μια μέρα είχα καταστραφεί σε όλα τα επίπεδα, σωματικά, ψυχικά, οικονομικά… και μέσα στην απελπισία μου έφτασα τρέχοντας στον Άγιο Εφραίμ που και στον 1ο χρόνο της ζωής της έτρεξα, σ’ αυτόν για βοήθεια, και το ξέρω πως με άκουσε… Γυρνώντας από τον Άγιο συναντηθήκαμε με τους γιατρούς, οι οποίοι μας είπαν είστε πολύ τυχεροί που δεν νοσεί το παιδί γιατί οι πιθανότητες ίασης είναι μεγαλύτερες, εάν δεν χρειαστεί χημειοθεραπείες που δεν θα χρειαστεί προς το παρόν. Το παιδί σας έχει προκαλέσει παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον… μου έλεγαν οι γιατροί. Η ανακούφιση μου μεγάλη όταν μου είπαν ότι δεν θα χρειαστεί χημειοθεραπείες, όμως η αγωνία μου τεράστια!!!
Κάθε μέρα προσευχόμουν και παρακαλούσα το Χριστό μας, τον Ταξιάρχη, την Παναγία, τον Άγιο Νεκτάριο, την Αγία Άννα, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Ραφαήλ-Νικόλαο-Ειρήνη, την Αγία Αναστασία και παράλληλα μέσα μου ήξερα ότι εγώ η ανάξια ήδη βίωνα ένα ζωντανό θαύμα μέσα στο σπίτι μου. Το παιδί δεν νοσούσε γιατί δεν το είχαν αφήσει ούτε στιγμή ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι μας. Το όνομα της Άννας Μαρίας είχε φύγει στο Άγιο Όρος, σε όλες τις γνωστές εκκλησίες και πλήθος ανθρώπων και ιερέων προσευχόταν για το παιδί μου και τους ευχαριστώ.
Να σημειώσω επίσης πως το 2014 ο πνευματικός μου πατέρας μου έφερε ένα δώρο, την εικόνα του Ταξιάρχη των Μανταμάδων και την τοποθέτησα στο γραφείο μου. Πλήθος ανθρώπων μου ομολόγησε τα θαύματα του Ταξιάρχη και κάνω τάμα να πάω στη χάρη του να προσκυνήσω την ημέρα της γιορτής μας 8 Νοεμβρίου του 2014. Έτσι και έκανα… Το μόνο που του ζήτησα ήταν να φυλάει το παιδί μου, λες και ήξερα τι το περίμενε… *Εκείνη τη χρονιά περνάει 2 πνευμονίες και νοσηλεύεται, χώρια τις ατελείωτες ιώσεις και τους ανεξήγητους πυρετούς, που έκανε… Όλα τα ξεπέρασε ανώδυνα, έβαλε ξεκάθαρα το χεράκι του ο Ταξιάρχης μου που και αυτόν υπεραγαπώ…
Το Νοέμβριο και εν αναμονή των εξετάσεων της Άννας-Μαρίας, μια φωνή μέσα μου μου έλεγε να επισκεφτώ τον Πατέρα Νεκτάριο στην Καμάριζα, έτσι και έκανα. Όταν μπήκα στο δωμάτιο του μου λέει προσκύνησε τον Ταξιάρχη… και είχε το σπαθί του εκεί… Δεν μου φάνηκε τυχαίο…
Φεύγοντας από το δωμάτιο του Γέροντα πήγα στην εκκλησία και γονάτισα στην εικόνα του Αγίου Νεκταρίου και παρακαλούσα να μεσιτεύσει στον Θεό μου να γίνει το θαύμα Του στο παιδί μου. Το βράδυ εκείνης της ημέρας ενώ κοιμόμουν, ξύπνησα από την ευωδία γιασεμιού. Ήξερα πως ο Άγιος Νεκτάριος είχε ακούσει την προσευχή μου και με είχε επισκεφτεί, για να με καθησυχάσει…
Βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα των αιματολογικών της και ήταν τέλεια… Του παιδιού σας οι εξετάσεις αντί να χαλάνε φτιάχνουν… γιατί άραγε; Κάνουμε την εξέταση ξανά του μυελού και τα αποτελέσματα των αιματολογικών της πάλι άσχημα… Με έπιασε απελπισία, επί 3 μέρες έκλαιγα και προσευχόμουν στην Παναγία με λυγμούς, τότε παίρνει ο πατέρας Νεκτάριος και λέει να μην ανησυχούμε γιατί όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Κι εγώ μέσα μου σκεφτόμουν, μα πως θα Πάνε κατ’ ευχήν αφού πάλι χάλασαν τα αιματολογικά… και τα έβαλα με τον Θεό «γιατί επιτρέπεις Θεέ μου να μου συμβεί αυτό, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν το αντέχω; Μίλα μου του έλεγα, απάντησε μου…» και όσες φορές ζητούσα να μου μιλήσει, με έναν περίεργο και ανεξήγητο τρόπο με έπαιρνε τηλέφωνο ο πνευματικός μου. Μου έλεγε 2 κουβεντούλες και ηρεμούσε την πονεμένη ψυχή μου. Μετά το άθλιο 3ήμερο έρχεται το πρώτο αποτέλεσμα του μυελού, οι βλάστες (τα καρκινικά κύτταρα) από 5,4% που ήταν την πρώτη φορά είχαν πέσει στο 1,7%. Εξαιρετικά νέα, αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω μέχρι να βγουν και τα υπόλοιπα…
Από τον Σεπτέμβρη του 2015 οι προσευχές μου ατελείωτες… και ενώ η Άννα Μαρία δεν νοσούσε, η αγωνία μου τεράστια γιατί οι εξετάσεις των αιματολογικών της ολόιδιες. Τρεις φορές έκανε επανέλεγχο μυελού των οστών και η μονοσωμία εκεί, δεν έλεγε να φύγει… Κι ενώ η προσευχή μου έδινε κουράγιο κάθε φορά που αντιμετώπιζα την πραγματικότητα ο πόνος αβάσταχτος!! Και παρακαλούσα και επέμενα να ζητάω από τον Θεό να γιατρέψει το παιδί μου, για να μην υποστεί αυτό το μαρτύριο… και κάποια στιγμή στον ύπνο μου βλέπω τον Άγιο Ραφαήλ και να μου λέει κάποιος στο αυτί… «Αυτός έκανε καλά το παιδί σου!» Και εγώ αναρωτιόμουν μα πως αφού οι εξετάσεις του είναι ολόιδιες… Την απάντηση θα την πάρεις στην καρδούλα σου μου έλεγε ο πνευματικός μου και τότε κατάλαβα ότι τον Σεπτέμβρη το παιδί μου νόσησε και ο Άγιος Ραφαήλ το επέστρεψε από την κόλαση. Μεγάλη η χάρη του!!!
Όταν είχα πάει στη Μυτιλήνη στον Ταξιάρχη, πήγα και προσκύνησα και στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ-Νικολάου-Ειρήνης και επειδή δεν είχα ακουστά αυτούς τους Αγίους στάθηκα στην εικόνα και είπα στον Άγιο Ραφαήλ. «Εσένα δεν σε ξέρω, αλλά σε παρακαλώ να φυλάς το παιδί μου».
Και παρακαλούσα για το θαύμα… και με παράπονο ζητούσα από τον Θεό να μου το κάνει καλά. Και βλέπω στον ύπνο μου την απάντηση θα την πάρεις από τον Άγιο Παΐσιο… Και τότε θυμάμαι πως μια φίλη μου μου είχε δώσει κάποια βιβλία του Αγίου Παϊσίου και κάθομαι και τα διαβάζω και συνειδητοποιώ τι ήθελε ο Θεός από μένα και επέτρεψε να μου συμβεί αυτός ο αβάσταχτος πόνος… Όσο διάβαζα τον Άγιο Παΐσιο τόσο συνειδητοποιούσα τα πάθη μου, τα λάθη μου και πόσο πολύ πλήγωνα τον Θεό μου που τόσο αγαπούσα!! Και έτσι ταπεινά ζήτησα συγγνώμη για τις αμαρτίες μου και ξαφνικά μέσα στον απόλυτο πόνο βίωσα τον ορισμό της ευτυχίας, γιατί ένιωσα την απέραντη Αγάπη του Χριστού στην καρδιά μου. Ασύλληπτο συναίσθημα…
Είχα χάσει την επικοινωνία μου με τον Κύριο γιατί είχε βεβηλωθεί η ψυχή μου από το κακό, και αυτό ο Θεός το έβλεπε γι’ αυτό επέλεξε με αυτόν τον τρόπο να με σώσει… Ίσως γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε…
Και όταν ζήτησα συγγνώμη για τα χάλια μου από τον Θεό αλλά και από τους ανθρώπους που είχα πληγώσει μέχρι τότε, βλέπω στον ύπνο μου την ερυθρά θάλασσα να σκίζεται στα δύο και μέσα στο κενό να κάθεται η Παναγία αγκαλιά με τον Χριστό. Το πέρασμα της ερυθράς θάλασσας συμβολίζει το πέρασμα από την αμαρτία… «Θαυμαστά αυτά που μου λες» μου έλεγε ο Πνευματικός μου… αλλά θα τα λες μόνο σε μένα… Και δεν καταλάβαινα γιατί μου το έλεγε… Μέχρι που κάποια στιγμή δέχομαι επίθεση από έντονους λογισμούς ότι πάει τρελαίνομαι, χάνω το μυαλό μου και φαντάζομαι διάφορα… και ποια είμαι εγώ που θα μου έκανε τόσο έντονη την παρουσία του ο Κύριος και οι Άγιοι του… Μέχρι που αξιώνομαι να πάω στην Αίγινα στον Άγιο Νεκτάριο τον Φεβρουάριο και μια ανεξήγητη δύναμη με ωθούσε να αφήσω στον Άγιο ότι πολύτιμο φορούσα πάνω μου και αφήνω το δαχτυλίδι και τα σκουλαρίκια μου… και όλη τη μέρα απορούσα γιατί να το κάνω αυτό αφού ο Άγιος δεν έχει ανάγκη από κοσμήματα. Πέφτω να κοιμηθώ και ακούω τον Άγιο Νεκτάριο να μου λέει στο αφτί «παιδί μου η πράξη σου ήταν συμβολική, με αυτόν τον τρόπο εξάγνισες την ψυχή σου από το δαιμόνιο της φιλαργυρίας και θα κάνεις μωρό…» Ξυπνάω και οι λογισμοί ότι τρελαίνομαι πληθαίνουν και αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί ο πνευματικός μου μου έλεγε να μην ζητάω σημάδια και να μην συζητάω αυτά που βλέπω…
Και αναρωτιόμουν «μα πως θα κάνω παιδί, αφού είχα κάνει εξωσωματικές για να γεννήσω συμβατό παιδί και είχαν αποτύχει και οι τρεις…»
Περνάει ένας μήνας και κάνω τεστ εγκυμοσύνης και βγαίνει θετικό. Τι μεγαλύτερη επιβεβαίωση από τον Θεό ότι δεν φαντάζομαι τίποτα… ότι όλα αυτά που μου είχαν συμβεί ήταν αληθινά… ότι με αξίωσε ο Θεός να δω το μεγαλείο του και να καταλάβω ότι πιο σημαντικό γι’ αυτόν είναι η σωτηρία της ψυχής μας. Γιατί σαν πατέρας που είναι αγαπάει τα παιδιά του και όταν δει κάποιο να χάνει τον δρόμο του επεμβαίνει με τον τρόπο του για να το σώσει… Λίγο πριν το Πάσχα έρχεται μια πελάτισσα μου και μου λέει πως είδε στον ύπνο της ένα παράξενο όνειρο. Ότι ήταν στη Μυτιλήνη με την κόρη της και έπαιζε η κόρη της με κάτι άλλα παιδάκια έξω από το μοναστήρι του Ταξιάρχη. Έρχεται κάποια στιγμή η κόρη της κρατώντας ένα παιδάκι από το χέρι και λέει στη μαμά της «Μαμά να πάρω τον Άγγελο να τον πάω μέσα στο μοναστήρι γιατί ήρθε ένας άνθρωπος με φτερά και μου είπε να τον πάω μέσα» Γυρίζει η μαμά κοιτάει το παιδάκι και διαπιστώνει ότι είναι κοριτσάκι και λέει στην κόρη της «Ποιόν άγγελο παιδί μου αυτό είναι κοριτσάκι…» και απαντάει το παιδάκι «ναι μαμά είναι η κόρη της αγγελικής…» Όταν μου είπε το όνειρο της συγκλονίστηκα γιατί δεν είχα πει τίποτα στην συγκεκριμένη κοπέλα για αυτό που περνούσα… Μου είπε επίσης ότι την κόρη της την έλεγε Ειρήνη γιατί την είχε τάξει στην Αγία Ειρήνη του Ραφαήλ. Το θεώρησα σημάδι και έτσι έκλεισα εισιτήρια για Μυτιλήνη την ημέρα της γιορτής του Αγίου Ραφαήλ Νικολάου Ειρήνης μετά το Πάσχα. Και καταφέρνουμε να πάμε στην Μυτιλήνη και ενώ όλη την ημέρα ήμουν χαρούμενη που πήραμε ευλογία από τον Ταξιάρχη και τους Άγιους Ραφαήλ-Νικόλαο-Ειρήνη, στην αναμονή του αεροπλάνου για επιβίβαση και αναχώρηση για Αθήνα, πέφτει η Άννα Μαρία και χτυπάει και της καρφώνεται ένα ξύλο στα ούλα γύρω στα 3cm. Με έπιασε απελπισία… Έκλαιγα με παράπονο και έλεγα στον Ταξιάρχη «εγώ σου το έφερα να μου το προστατεύεις και εσύ το άφησες να χτυπήσει… Γιατί όλα σε αυτό το παιδί;;;»
3 μέρες ήμουν χάλια και κάποια στιγμή βλέπω στον ύπνο μου το μοναστήρι του Πανορμίτη της Σύμης και αισθάνομαι την παρουσία του Ταξιάρχη μέσα στο δωμάτιο μου… Σηκώνομαι το πρωί και ψάχνω να βρω το μοναστήρι του Πανορμίτη της Σύμης στο internet και διαπιστώνω ότι ήταν αυτό που είχα δει στον ύπνο μου… Μέχρι τότε δεν ήξερα ούτε είχα ξαναδεί αυτό το μοναστήρι…
Ήρθε ο Ταξιάρχης μου να με καθησυχάσει και να μου δείξει ότι με προστατεύει… Τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Εάν σε μένα την ανάξια δούλη του επέτρεψε ο κύριος μου και Θεός μου να βιώσω το μεγαλείο της Αγάπης του, σκεφτείτε πόσο πολύ μας αγαπάει όλους μας και θέλει να μας έχει κοντά του. Το Μόνο που θέλει από εμάς είναι να εξαγνίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη μας για να επανακτήσουμε την επικοινωνία μας μαζί του και τότε θα μας προστατεύει και θα μας καθοδηγεί για το υπόλοιπο της ζωής μας χωρίς να έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Θυσίασε τον Υιό του για να μας σώσει από την αμαρτία, ένας για πολλούς και πολλοί για Έναν! Έτσι λοιπόν κι εμείς καλούμαστε στο όνομα της Αγάπης του να σώσουμε την ψυχή μας… Η ψυχή μας είναι η πνοή του Θεού μας, η μοναδική δίοδος επικοινωνίας μας με τον δημιουργό μας… Χρειάζεται να τη διατηρούμε εξαγνισμένη για να μην χάσουμε αυτή την επικοινωνία που αποτελεί τον ορισμό της Αγάπης και της Ευτυχίας.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Αγγελική Ζ.