Το 2005, διαγνώστηκα με μια μορφή καρκίνου των λεμφαδένων (λέμφωμα Hodgkin). Νοσηλεύτηκα στο Θεαγένειο Νοσοκομείο, αρχές Ιουνίου 2005, για μια εξέταση ρουτίνας που χρειαζόταν που λέγεται οστεομυελογράφημα κατά την οποία με τοπική αναισθησία σπάζουν ένα ελάχιστο κομματάκι από οστό από την λεκάνη για περαιτέρω έρευνα.
Επειδή ήμουν μικρή (25) και τα οστά μου γερά λόγω ηλικίας ή κατά παραχώρησην Θεού μάλλον, δεν έσπαζε. Με είχαν στο κρεββάτι και προσπαθούσαν να αποσπάσουν το κομματάκι αλλά τίποτα. Φώναξαν άλλο γιατρό για να βάλει περισσότερη δύναμη αλλά ούτε τότε βγήκε.
Εδώ να σημειώσω πως σε όλη μου την μέχρι τότε ζωή ήμουν αρκετά “δυναμικό” άτομο και ουδέποτε είχα νιώσει αβοήθητη. Αυτό που συνέβαινε σε μένα εκείνη την στιγμή ήταν ένα συναισθηματικό σοκ. Και σίγουρα το επέτρεψε ο Θεός για να βάλω αρχή στην ταπείνωση την οποία δεν γνώριζα ως τότε.
Δυσφορούσα αφάνταστα και σκεπτόμενη πως αφού με τόσες προσπάθειες δεν είχε σπάσει τότε θα έπρεπε να πονέσω πολύ ακόμα. Άρχισα να κλαίω για πρώτη φορά στη ζωή μου από τον πόνο και κυρίως από την αίσθηση της αδυναμίας μου. Οι γιατροί τότε είπαν να με αφήσουν ήσυχη και να ξαναπροσπαθήσουν αύριο. Τότε καθώς κοίταξα ψηλά από το κρεββάτι είδα ένα σφηνωμένο εικονάκι του Αγίου Νεκταρίου στη λάμπα του κρεβατιού.
Τον είχα μόνο ακουστά ότι θεραπεύει γιατί δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με την εκκλησία και μου ήρθε αυθόρμητα και τον παρακάλεσα να σπάσει το κομματάκι για να μην το ξανακάνουν αύριο και θα πήγαινα να τον προσκυνήσω όταν γινόμουν καλά. Τότε το στόμα μου άνοιξε από μόνο του και φώναξα “όχι τώρα τώρα κάντε το”. Έφεραν την πρώτη γιατρό που είχε προσπαθήσει και δεν τα είχε καταφέρει και… με ελάχιστη κίνηση το έβγαλαν αμέσως!
Από εκεί και πέρα η χημειοθεραπεία -χάρη στις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου και την Παναγίας της Τήνου- πήγαν πολύ καλά και πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι αναμενόταν και Δόξα σοι ο Θεός είμαι μέχρι σήμερα καλά!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΑ!
ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ!
ΑΜΗΝ!
