Παραμονή Χριστουγέννων φτάσαμε στο λιμάνι της Αίγινας με τα παιδιά μου. Σκοπός μας, όπως και έγινε, να ανεβούμε στη μονή για την ολονυχτία.
Καθώς περπατούσαμε στο λιμάνι, χάλασε το φερμουάρ από το τσαντάκι μου. Βρήκαμε σε ένα στενό, ένα κινέζικο μαγαζάκι και εκεί πήρα ένα άλλο. Έβαλα φυσικά τα λίγα πράματα που είχα στο νέο τσαντάκι. Όταν όμως πήγα να πληρώσω σε ένα μαγαζί, διαπίστωσα πως είχα χάσει 50 ευρώ και την κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Αν πω ότι τα παιδιά και εγώ το ψάξαμε 10 φορές δεν είναι υπερβολή. Εξάλλου μόνο 3 φερμουάρ είχε. Τα κλειδιά, μια κάρτα και 2 προσωπικά αντικείμενα. Πουθενά τα 50 ευρώ και η κάρτα απεριορίστων.
Καθώς ψάχναμε σκεφτόμουν, Άγιε Νεκτάριε ας βρει κάποιος φτωχός τα 50 ευρώ, αλλά η κάρτα απεριορίστων διαδρομών έχει διαδικασία για να επανεκδοθεί… και συνεχίσαμε να ψάχνουμε αλλά χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.
Το ίδιο βράδυ μείναμε στην ολονυχτία και ζήσαμε πρωτόγνωρη χαρά.
Κατόπιν πήραμε τον δρόμο προς το λιμάνι. Εκεί ήπιαμε έναν καφέ, ξαναέψαξα χωρίς αποτέλεσμα, και τελικά ανεβήκαμε στο καράβι. Μέσα στο πλοίο, αφού καθίσαμε, άνοιξα το πρώτο φερμουάρ από το τσαντάκι και στην θέση εκείνη βρίσκονταν τα 50 ευρώ και η κάρτα απεριορίστων διαδρομών!!!
Είναι περιττό να σας περιγράψω το δέος που ένιωσα. Αν ήμουν μόνη μου, θα έλεγα πως μπορεί να ήμουν αφηρημένη και δεν τα έβλεπα. Άλλα είχαμε ψάξει όλοι μας πολλές φορές.
Τώρα περιμένουμε την ώρα που θα ξαναέρθουμε στην Αίγινα. Έχω φυσικά κρατήσει αυτά τα 50ευρώ για τα εισιτήριά μας.
Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ζωντανός και ακούει. Όσο διαβάζω αυτά που γράφω καταλαβαίνω ότι είναι φτωχά τα λόγια. Θα πάμε το συντομότερο δυνατό στη μονή της Αίγινας. Ξέρω ότι και εμάς μας περιμένει να ξαναπάμε.