Ήταν Μάρτιος του 2008. Στην δουλειά που ήμουν τότε (έκλεισε η εταιρεία), υπήρχε και μια κυρία Ελένη το όνομα (περίπου 50 ετών) αρκετά θρησκευόμενη (εγώ δεν πάω τακτικά εκκλησία ίσως και λόγο δουλείας και τρόπου ζωής).
Βρισκόμουν, χωρίς να θυμάμαι πολλά, σε δύσκολη κατάσταση ψυχολογικά και οικονομικά. Δεν μίλαγα πολύ μαζί της, γιατί την θεωρούσα περίεργη και ιδιόρρυθμη. Κάποια στιγμή, σε ένα γραφείο, με πλησίασε μου είπε ότι γενικά δεν με βλέπει καλά τον τελευταίο καιρό και κάτι με βασανίζει. Σαν λύση σε αυτό, μου πρότεινε να διαβάσω μια προσευχή στον Άγιο Νεκτάριο, να μοιράσω αυτήν την προσευχή σε όσα άτομα περισσότερα μπορούσα και να πιστέψω στον Άγιο.
Δεν είμαι ευκολόπιστος, αλλά κάτι με έκανε να συνεχίσω και λόγο ότι ντρεπόμουν να το κάνω χέρι με χέρι, όπως το έκανε εκείνη, γύρισα σε αρκετές πολυκατοικίες και σπίτια και έριχνα την προσευχή κάτω από την πόρτα, μοιράζοντας κατά αυτόν τον τρόπο όλες τις φωτοτυπίες που μου είχε δώσει η κυρία Ελένη.
Μετά από 5 μήνες δέχτηκα μια πρόταση για μια πολύ καλή θέση (τουλάχιστον τότε αλλά και τώρα με την κρίση καλά είναι γιατί ζω την τετραμελή οικογένεια μου) και για μεγάλο χρονικό διάστημα τα πράγματα πήγαν καλά δόξα το Θεό.
Από τότε έχω τον Άγιο συνέχεια στο μυαλό και στην καρδιά μου σαν προστάτη. Όποτε μπορώ πηγαίνω στις 9 Νοεμβρίου στην γιορτή του και ανάβω το κεράκι μου και προσκυνώ σαν τάμα και αν δεν μπορώ λόγο εργασίας πάω άλλη ήμερα (το 2014 πήγα στις 24 Δεκεμβρίου και ήταν πολύ ήσυχα όλα στην μονή και στη εκκλησία).
Δεν έχω κάτι άλλο εξαιρετικό να πω, αλλά αυτό που νιώθω από τότε για τον Άγιο για μένα είναι εξαιρετικό.
Νομίζω πίστη στον Άγιο σήμαινε πίστη στον Θεό στον Χριστό και στην Παναγιά μεγάλη η χάρη τους.
Χρήστος Θ.