Καλησπέρα, ονομάζομαι Παρασκευή.
Προς δόξα Κυρίου, ήθελα να παραθέσω κάποιο σημαντικότατο δώρο στην ζωή μου.
Το καλοκαίρι του 2010, παρουσιάζεται βαθμιαίο μούδιασμα σε όλη την αριστερή πλευρά μου και βαθμιαία δυσκολία στην κίνηση των αριστερών άκρων. Μπαίνω μέσα στο νοσοκομείο για προληπτικές εξετάσεις. Η διάγνωση των γιατρών είναι ΠΙΘΑΝΗ σκλήρυνση κατά πλάκας με μια εστία στο κεφάλι.
Όταν μου το ανακοίνωσαν δεν το συνειδητοποίησα για 1-2 μέρες, ήμουν αδιάφορη, δεν είχα αντιληφθεί ότι εγώ που ούτε κρύωμα δεν είχα… μου διαγνώστηκε σκλήρυνση κατά πλάκας!!! Όσο περνούσε ο καιρός όμως τα πράγματα άλλαζαν. Κυριευόμουν από διάφορα συναισθήματα αρχικά από άγνοια περί σκλήρυνσης αλλά και αγωνία, ανησυχία, σκέψεις, στεναχώρια, λυγμούς, κλάματα, και νεύρα για ανθρώπους που άφησα να με στεναχωρήσουν και ενδεχομένως να φταίνε που έφτασα στο νοσοκομείο…
Φτάνει η στιγμή να βγω από το νοσοκομείο και έπρεπε να δω τι θα κάνω. Υπήρξαν και στην πορεία όλα τα συναισθήματα που ανέφερα αλλά και ένα ακόμα, ήταν η μεγάλη μου επιθυμία όλα να πάνε καλά. Σκέφτηκα και προσπάθησα να κάνω ότι μπορώ. Εδώ πρέπει να πω ότι ήμουν όχι αδιάφορη αλλά χλιαρή χριστιανή. Μετά το καλοκαίρι του 2010 όμως πολλά άλλαξαν…
Επειδή δεν μπορούσα ακόμα να μετακινούμε και να δουλεύω, έμεινα με άδεια, στο σπίτι. Είχα πολύ χρόνο και μελετούσα την καινή διαθήκη, προσευχόμουν, πήγαινα εκκλησία έκανα ότι μπορούσα για να αλλάξω πραγματικά… Αποφασίζω να τάξω στην παναγία μας αλλά και σε κάποιον άγιο ακόμα. Καταλαβαίνετε πόση ήταν η απελπισία μου που δεν αρκέστηκα μόνο στην παναγία μας που είναι το υπέρτατο όλων αλλά ήθελα και σε κάποιον ακόμα.
Ήμουν σε φοβερή κατάσταση… ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ λοιπόν χωρίς να αποφασίσω ακόμα ανάμεσα στον άγιο Νεκτάριο και στον άγιο Φανούριο να επιλέξω κάποιον και να κάνω τάμα. Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου ότι επισκέπτομαι κάποιο νησί και βρίσκομαι μπροστά σε ένα εκκλησάκι μικρό. Η εικόνα που ξεχώρισα και διάβασα μέσα στις τόσες της μικρής εκκλησίας ήταν του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως!!! Εκτός από αυτό είδα και μια λαμπάδα δίπλα της!!! Φυσικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ.
Αποφάσισα να προετοιμαστώ και να πάω. Έτσι και έγινε. Επισκέφτηκα την Αίγινα μαζί με την μητέρα μου. Κοιμηθήκαμε σε κάποιο ξενοδοχείο για να σηκωθούμε νωρίς το πρωί να πάμε. Το βράδυ η μητέρα μου είδε στον ύπνο της ότι ανηφορίζαμε πεζές στο μοναστήρι και κάποιος πολύ ηλικιωμένος κύριος με ράσα μας ακολουθούσε, τον ρώτησε αν ήθελε κάτι, αυτός αποκρίθηκε αρνητικά και συνεχίζαμε μέχρι που μπήκαμε στο μοναστήρι όπου και εκείνος εξαφανίστηκε…
Από τότε τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα. Οι μαγνητικές είναι διαδοχικά βελτιωμένες…
Εδώ θα ήθελα να παραθέσω και μία ελάχιστη σκέψη μου. Κάθε μέρα πρέπει να ευχαριστούμε τον θεό που ανέχεται την βρωμιά μας και να προσπαθούμε να κάνουμε το θέλημα του. Αυτός είναι ο λόγος των μικρών σκαμπιλιών που τρώμε… η νουθεσία του, η διαπαιδαγώγησή μας επειδή μας αγαπάει.
Παρασκευή