Αθήνα, 11 Νοεμβρίου 2009
Κύριοι, χαίρετε.
Επιθυμώ και εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω μαρτυρία για 2 τουλάχιστον από τα θαύματα του Αγ. Νεκταρίου στην οικογένειά μου, κυρίως στη μητέρα μου Ελευθερία Κικίλια.
Στις 6 Οκτωβρίου 1971 και ώρα 6:00μ.μ. η μητέρα μου, όπως συνήθιζε κάθε μήνα, πήγε σε καθιερωμένη επίσκεψη. Πάντα την συνοδεύαμε είτε ο αδελφός μου είτε εγώ. Εκείνο το απόγευμα, άγνωστο για ποιο λόγο, προφασίστηκα ότι είχα πολύ μελέτη (πήγαινα στη Δ΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου).
Στη συμβολή των οδών Δεριγνύ και Γ΄ Σεπτεμβρίου ακριβώς έξω από το κτίριο της ΔΕΗ, όπου βρίσκεται ένα περίπτερο, συγκρούστηκαν ταξί με Ι.Χ., το ταξί ανέβηκε στο πεζοδρόμιο όπου περπάταγε ανυποψίαστη η μητέρα μου. Το ένα κουμπί από το ταγιέρ της μπλέχτηκε στο φτερό του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να την παρασύρει περί τα 15 μέτρα. Παράλληλα, έριξε ένα δένδρο δίπλα της και χτύπησε άλλα 2 άτομα, φοιτητές απ’ ό,τι γνωρίζω.
Ο οδηγός εγκατέλειψε την μητέρα μου, η οποία μεταφέρθηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας (άλλοτε “Φρειδερίκη”). Είχε βαρυτάτη κρανιοεγκεφαλική κάκωση (8 κατάγματα), κάταγμα στη λεκάνη (ήταν σπασμένη), τα γυαλιά που φορούσε είχαν μπει στο ύψος του αυτιού μέσα στο κεφάλι, χέρια – πόδια όλα κτυπημένα. Όλη η αριστερή πλευρά ήταν άσχημα κτυπημένη (ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα σημάδια από τα κτυπήματα). Έμεινε αρκετές ημέρες στην Εντατική. Δεν ήταν να ζήσει. Όπως είπε ο καθηγητής Βατόπουλος “ήταν θαύμα Θεού”.
Στο δικαστήριο όπου εκδικάστηκε η υπόθεση, ο Πρόεδρος πρόφερε αρκετές φορές το όνομα της μητέρας μου, επειδή δεν πίστευε ότι ήταν ζωντανή μπροστά του. Αναρωτιόμουνα, τότε, εάν ήταν χαζός ή κουφός και δεν έβλεπε ή δεν άκουγε την μητέρα μου που τον διαβεβαίωνε ότι ήταν η ίδια ολοζώντανη. Για αρκετά χρόνια, η μητέρα μου δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει χωρίς να έχει σκεπασμένο το κεφάλι της με μάλλινο κασκόλ, ενώ τον πρώτο καιρό μετά την έξοδό της από το νοσοκομείο, λόγω της μετατόπισης εγκεφάλου που είχε συντελεστεί, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα.
Έπρεπε να της μάθω ξανά το Πάτερ Ημών, την Αλφαβήτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, η μητέρα μου είχε μέσα στη τσάντα της ένα εικονισματάκι του Αγίου Νεκταρίου. Φόρεσε μαύρα και πήγε στη Χάρη του στην Αίγινα και τα έβγαλε. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Αγίου.
Η μητέρα μου, μέχρι σήμερα, έχει υποβληθεί σε 9 χειρουργεία στα πόδια (γόνατα, ισχύα, κότσια). Το 2005 έχοντας υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική αριστερού γονάτου, έπεσε και χτύπησε κατεβαίνοντας τις σκάλες ενός καταστήματος ψιλικών που λειτουργούσε σε υπόγειο χώρο της πολυκατοικίας όπου διαμένουμε (Καραϊσκου 138 και Φιλελλήνων στον Πειραιά).
Θυμάμαι ότι τρέχαμε σε νοσοκομεία και δεν φθάναμε. Όταν καταλήξαμε στο ΚΑΤ, ο γιατρός εξέφρασε φόβους ότι το γόνατο θα πάθαινε αγκύλωση, που σημαίνει ότι δεν θα λύγιζε πλέον. Έγινε ένα χειρουργείο για να καθαριστεί το σημείο από τα υπολείμματα της αρθροπλαστικής. Μετά από 6 μήνες έγινε άλλο χειρουργείο που ήταν καθοριστικό για το εάν η μητέρα μου θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει όπως πριν.
Θυμάμαι πόσο έκλαιγα και παρακαλούσα τον Άγιο Νεκτάριο να κάνει καλά τη μητέρα μου και εγώ θα πήγαινα στη Χάρη του στην Αίγινα, όπως και έγινε, ενώ παράλληλα θα φρόντιζα να δημοσιευθεί το γεγονός – θαύμα στον επικείμενο Δ΄ Τόμο με τίτλο “Θαύματα Αγίου Νεκταρίου” του Μανώλη Μελινού, Εκδόσεις Νεκτάριου Παναγόπουλου, όπου και το κατέθεσα προς δημοσίευση.
Μέχρι να βγει ο γιατρός να μας ενημερώσει ότι, τελικά θα μπει νέο μόσχευμα, ήμουν μεταξύ Εκκλησίας που βρίσκεται μέσα στο ΚΑΤ και χειρουργείου. Με δάκρυα επέστρεψα στην Εκκλησία και ευχαρίστησα γονατιστή τον Άγιο. Δοξασμένο το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και να μεσιτεύει πάντα στον Κύριο για όλους μας.
Με εκτίμηση,
Καλλιόπη Κικίλια